Rezerwat Biosfery Minorka

Dzięki ogromnej różnorodności występujących tu siedlisk Minorka została wpisana na listę rezerwatów biosfery UNESCO (w 1993 roku). Wąwozy, jaskinie, tereny podmokłe, wysepki, wydmy i plaże stanowią środowisko życia wielu gatunków, z których niektóre mają charakter endemiczny.

Południową część wyspy cechują liczne wąwozy (około 40), które są idealnym domem dla ponad 200 gatunków, z których 26 jest endemicznych dla Minorki. Szczególnie widoczne są tu ptaki morskie i ptaki drapieżne. Erozja morska doprowadziła do powstania licznych jaskiń, zarówno pod wodą, jak i na lądzie. Na przybrzeżne tereny podmokłe składają się rozlewiska, bagna i laguny, jak ma to miejsce w przypadku Obszaru Chronionego Krajobrazu S'Albufera des Grau, który został również uznany za obszar specjalnej ochrony ptaków (OSO). Powszechne są tu cierniste krzewy oraz ptaki, takie jak kormoran i burzyk żółtodzioby. Cała wyspa charakteryzuje się doskonałym stanem zachowania, co widać szczególnie wyraźnie na jej wysepkach (między innymi Aire, Porros i Colom). Ponieważ nie ma tu osiedli ludzkich, obszar ten stał się schronieniem dla wielu zwierząt, na przykład dla murówki Lilforda (gatunku jaszczurki). Na wydmach znaleźć można z kolei filiree szerokolistne, pistacje kleiste, jałowce i pankracja nadmorskie. Plaże i zatoczki cechują białe piaski i krystalicznie czyste wody z bogactwem flory i fauny. Skupiska trawy morskiej Posidonia oceanica są istotnym wskaźnikiem jakości i zdrowia tego środowiska. Krajobraz wnętrza wyspy jest zdominowany przez lasy sosnowe, skupiska dębów ostrolistnych i dzikie gaje oliwne. Dęby ostrolistne zwykle występują razem z drzewami truskawkowymi, a w lasach sosnowych należy zwrócić uwagę na unikatowy dla tej wyspy gatunek Pinus ceciliae.